"...ในห้วงอารมณ์ที่สับสนนั่นเองพระนางได้ตัดสินพระทัยวางยาพิษเจ้าชาย RONEN บุตรบุญธรรมที่ครั้งหนึ่งพระนางเคยให้ความรักเป็นอย่างมากและทำให้นางเจ็บแค้นอย่างมากเช่นกัน
เพราะมีเพียงคนเดียว ซึ่งนางไม่อาจสะกดเขาได้ เพราะมนต์ตราใด ๆ ก็มีข้อจำกัด
มนต์เพลงของนางอาจทำให้ชายหนุ่ม มาหลงรักหญิงสาว แต่ไม่อาจทำให้
ผู้ที่มีความรักให้แล้วในฐานะลูกและแม่ เปลี่ยนมาเป็นความรักฉันท์ชู้สาวได้..."
"...ภาพอันน่าสยดสยองของกองศีรษะ และร่างของคนกว่าร้อยคนที่ถูกโยนข้างแท่นประหาร และคนอื่นๆ ที่รอเดินขึ้นแท่นประหารอย่างภาคภูมิ ทำให้ดยุกวิลฮีมรู้ได้ทันทีว่า เขาพลาดอย่างร้ายแรงที่ปล่อยให้ดัชเชสกล่าวสุนทรพจน์แห่งประวัติศาสตร์ที่ในอนาคต มันจะถูกบันทึกกลายเป็นข้อความที่ชาวโซปราโนทุกคนจะอ่านและศึกษา ทันใดนั้นลูกธนูดอกหนึ่งพุ่งเข้าเจาะตาขวาของเขา ทหารองครักษ์รีบนำดยุกวิลฮีมหนีออกจากที่นั่น ก่อนที่ดยุกซาอูลจะฆ่าทหารทุกคนที่หนีไม่ทัน และเมื่อเขาได้พบศีรษะของมารดา ชายหนุ่มก็แผดเสียงร้องไห้ดังก้องลานหน้าปราสาทด้วยใจที่แตกสลาย ว่ากันว่าผู้คนได้ยินเสียงร้องไห้จนดวงอาทิตย์ตก และจนรุ่งขึ้นเสียงร่ำไห้ก็มีแต่กระจายออกไปทั่วแคว้นใต้..."
แฮะ
