ตามนั้นครับตามหาเจ้าของนิยายชิ้นนี้ และถามว่า มันมีภาคต่อมั้ย มีเวบส่วนตัวมั้ย เพราะที่เก่านั้นได้หายไปนานมากแล้ว
อนึ่งใครไม่เคยได้อ่าน ก็อ่านๆซะน้าาา แนะนำครับ ขอเวลาค้าง ณ บอร์ด นี้ ซักระยะนึงได้มั้ยครับ อยากให้หลายๆคนได้เข้ามาดู เผื่อจะสาวถึงตัวผู้แต่งได้ โดยใช้ชื่อว่า Princess of Swords
รูปผลงาน ผมนำมาเพียง 4 รูป พอนะครับ ขอสงวนผลงานเค้าไว้ เพราะยังมิได้รับอนุญาติ
ปล. นิยายชุดนี้ประมาณ 8 ปีมาแล้วครับ ยุค 4 Kingdom เก่า ครับ
----------------------------------------------------------------------------------------------------------
ใต้ฝืนฟ้าแห่งทวีป "เมอรีเซีย"
บนผืนดินแห่งอารยธรรมอันยิ่งยวด เป็นสถานที่
ที่รวมความแตกต่างทางสภาพอากาศ ร่างกาย การศึกษา ความอบอุ่นในวัยเยาว์ และ
วิถีแห่งป่า และเป็นสถานที่ที่รวมความเหมือน
ทางการดิ้นรนเพื่อป้องกันอาณาเขตตนเอง และการปกป้องรักษา
ท้องทะเลอันทรงพลัง แห่งวังใต้บาดาลของตนเอง แต่แล้ว
เมื่อความต้องการทางการเกษตรเข้าครอบงำจิตใจสัตว์ป่า
เมื่อความสงบสุขถูกทำลายลงด้วยคู่เกย์ที่เต็มไปด้วยกิเลส
จนต้องกลายเป็นที่มาของสงครามล้างขี้ตา
สันติภาพจึงต้องกลายเป็นเพียงแค่......จินนี่ ยักษ์ใจดี
ทันใดนั้น กองทัพบ้าเลือดซาโลม ยกพวกสามแสนกำลังพล ประชิดอาณาจักรแห่งดินหวังจะ สลายอาณาจักรฟูดินันให้จงได้และแล้ว กองทัพเพลิงมารก็ได้ประจักกับพืชขนาดใหญ่อิกดราซิล นอริมอร์จึงสั่งให้จอมเวทย์มนต์ดำ เรียกตุ๊กตาต้องคำสาป Assassin Doll มาเฉาะอิกดราซิลให้ตาย(Death curse) โดยมีแค่ปังตอเพียงเล่มเดียว.... ทันใดนั้นมังกร 2 หัวไพทอนก็สะเหร่อโผล่พรวดขึ้นมา!!! ความตะลึง+เงียบสงัดได้ปกคลุม ดวงตาทั้ง 4 ของไพทอนจ้องมองกองทัพป่าเถื่อน 3 แสนกองทัพป่าเถื่อน สามแสนสองหมื่น ก็จ้องมองมันกลับ เจ้าหญิงเพลิงมาร นอริมอร์เกิดรำคาญ จึงร่าย ซาลามันเดอร่า มังกรไฟโผล่หัวมาก็โจมตีด้วยพลังโจมตีสามแสนสองหมื่นเมกาตัน เผาไพทอนไม่เหลือซาก เจ้าหญิงวานาอันได้ทราบข่าวเรื่องมังกรไพทอนตายแล้วก็เสียใจมาก และไม่มีกำลังพอจะรบกำพวกบ้าคลั่งเหล่านั้นจึงเพจไปเรียกพี่ชายของตนซึ่งกำลัง ม่อเรจิน่าอยู่ที่อาณาจักรฟิเลเซีย ว่าจะขอกองทัพของเรจิน่าให้มาช่วย เรจิน่าจึงยินยอมและส่งกองกำลังพลนับร้อย(???)ไปช่วย กลับมาทางกองทัพเพลิงซาโลม หลังจากเดินทางมานาน "ซาดิน"เลยรู้สึกร้อนกายลงไปอาบน้ำในบ่อน้ำศักดิ์สิทธ์ ทันไดนั้นพรายน้ำอันดีนก็ฉุดขาปลาซาดินลงไปกะให้ปลาว่ายน้ำแต่ซาดินว่ายน้ำไม่เป็นจมน้ำตายทันที!!! กองทัพเพลิงขาดผู้นำที่บ้าคลั่งไปแล้วว กองทัพนับร้อยของเรจิน่าได้เดินทางมาถึง จึงเกิดการต่อสู้ขึ้น เจ้าชายซิกมันที่3 ได้พุ่งเข้าประชิดตัว บล๊าซเซจแล้วทันได้นั้น!!!!.....ทันได้นั้นน!!...!!.!.. บล๊าซเซจก็ตายทันที ถึงตาของพระพี่นางบ้าง ได้พุ่งสู้ประชิดนอริมอร์และเกิดการต่อสู้อย่างดุเดือด โดยมีแฮริสัน และ วานาอันคอยเชียร์อยู่ แต่ทว่าเรจิน่าเสียท่า หกล้มลงนอร์ริมอไม่รอช้าร่ายเพลิงโลกันต์เตรียมผลาญเรจิน่า... แต่??Assassin Doll ได้โค่นต้นไม้อิกดราซิลสำเร็จ ต้นไม้ได้โค่นลงมาทับนอริมอร์แบนแต๊ตแต๋ตายไม่เหลือซาก .....
จากนั้น... อันดีนผู้ได้เห็นไม้ยักษ์ล้มลงตรงหน้า ก็เสียใจมากและหนีลงมาทางทะเลใต้มาตามแม่น้ำปิปากอม แต่..ทันใดนั้น หายนะก็เกิดขึ้น มังกรน้ำ"จอมันการ์ด"โผล่หัวออกมา และหลังจากการสนทนาที่แตกต่างในเชื้อชาติและศาสนา พร้อมทั้งความแตกต่างของชิวิตในวัยเด็ก จอร์มันการ์ดจึงหวงอาณาเขตเอาคลื่นยักษ์ซูนามิ ซัดกระหน่ำอันดีนและแอนดีซองกระจายหายเกลี้ยง
จากนั้นซาโลมเมี่อไม่มีผู้นำ นักปราชญ์มนต์ดำก็ได้ตั้งตนขึ้นเป็นกษัตริย์ โดยหวังบุกยึดฟีเลเซียอีกครั้ง ในขณะที่ชาวฟีเลเซียกำลังสังสรร การบุกครั้งใหณ่ก็เกิดขึ้น แซคคิวบัสนับร้อยที่มาจากการสะสมมานานานนับเดือน บุกเข้าประชิดราชวังโดยมีประชาชนที่ถูกครอบงำเดินตามหลังต้อยๆ แบลคไวเซอร์ตะโกนร้องเรียกคู่ปรับ แต่คู่ปรับที่ว่าก็รำคาญ ร่ายอัศวินเทพสวรรค์ลงมา เพียงตวัดหอกแสงเทวะเพียงครั้งเดียว ประกายแสงแห่งสวรรค์ก็พุ่งออกมา ทำลายสกูบาจังและชาวเมืองสิ้น แบลคไวเซอร์โกรธมาก และร่ายนกแห่งนรกออกมาหวังจะลดMpเกรเกอรี่ไม่ให้เรียกเฮจัง แต่ไม่สำเร็จเพราะเรจินาเข้าแจมตีออล แบลคไวเซอร์จึงขาดกระจาย ฟีเลเซียจึงกลับสู่ความสงบอีกครั้ง …(สงบจริงๆ เพราะเหลือกันทั้งเมืองอยู่สามคนพี่น้องกับแกงกะหรี่)
จากนั้นมา 20 ปี อิกดาซิลเริ่มมีกิ่งก้านโผล่ออกมาบ้าง ชาวเมืองมีการร้องรำทำเพลง อิกซี่ดีใจเลยเผลอตัวกินไททาเนียเข้าไป ท่ามกลางความตกใจของชาวเมือง พืชใหญ่ได้ปลดปล่อยMpออกมา โดยปล่อยใบไม้แห่งชีวิตไปรอบๆฟูดีนัน ด้วยความคาดไม่ถึง ใบไม้ได้ตกลงไปในบ่อน้ำทิ้ง ที่เคยเป็นบ่อน้ำศักดิ์สิทธ์ รวมทั้งไปสุมอยู่บนท่อนซุงเก่าแก่ จนทำให้ "ปิศาจร้าย" กลับมาอีกครั้ง นอริมอร์ และ ซาดิน อิบริด กลับมาแล้ว! ด้วยอาการตื่นตะลึงของชาวเมืองกับใบไม้ที่ปลิวว่อนไปทั่ว จึงไม่สังเกตเห็นตัวอะไรแดงๆ พยายามคลานออกมาจากท่อนไม้ เมื่อทั้งสองพบกันอีกครั้ง ทั้งสองตกใจในสิ่งที่ตนเห็นมาก ฟูดินันที่เคยเป็นเผ่าเล็กๆ กลายเป็นนักบุกเบิกขยายทวีปออกไป ทั้งสองเห็นว่าท่าไม่ดี จึงหลบออกมาจากเมือง แต่แล้วก็ต้องไปหยุดอยู่ที่ยอดเขาคีรีบันดา บนนั้นมีมังกรอยู่ ลักษณะคล้ายมังกรดินที่นอริมอร์เคยเผาในอดีตมาก แต่ไม่ใช่! มันเป็นมังกร3หัว ที่เกิดจากไพทอนและยังอยู่ในไข่เมื่อ20ปีก่อน โดยมีนามว่า"ไพฑูรย์" มีหัวตรงกลางคล้ายซาลามันเดอรามาก นอริมอร์งง จึงเรียกซาลามันเดอราออกมาถามไถ่ ได้ความว่า เป็นลูกที่ได้เสียกันขณะกำลังบวกค่าแอกแทกตอนเผาไปครั้งนั้น ซาดินผิดหวังและโกรธมากแตรียมจะฆ่า แต่กลับถูกขับไล่ออกไปด้วยพลังมังกร2ตัว ทั้งสองจึงกลับไปตั้งหลักในทะเลทราย......
ด้วยเหตุนี้ เมืองแห่งเพลิงพิโรธเอ็กโซดเฟลมจึงเกิดมาอีกครั้ง และรวบรวมกำลัง ตั้งอาณาจักรซาโลมขึ้นมาเป็นครั้งที่สอง!!!…
2เดือนผ่านไป ในที่สุดซาโลมที่สองก็จุติขึ้นอย่างลับๆ รวบรวมกำลังพลได้ร่วม5แสนคนโดยหวังบุกยึดฟีเลเซียก่อน เนื่องจากผู้ครองเมืองยังหวั่นเกรงในตัวไพฑูรย์อยู่ ยกพลไปยังฟีเลเซียโดยมีนักปราชญ์มนต์แดง ศิษย์รักของแบลคไวเซอร์และบล๊าซเซจที่ใช้ชีวิตอย่างหลบซ่อนมานานร่วมแจมทัพ เมื่อไปถึง พบว่าฟีเลเซียเปลี่ยนไปมาก แต่พระราชวังยังคงเดิม ซาโลมบุกไปทำลายเมืองไปจนประชิดวัง เกรเกอรี่ก็โผล่หัวออกมา หน้าตาของเกรเกอรี่ไม่ต่างจากเดิมนัก เพราะเขามีมนต์วิเศษทำให้หน้าตาไม่แก่ลง พอเขาเห็นเกลอเก่า เขาก็ตกใจมาก เพราะคิดว่าตายไปแล้ว จึงช๊อค และร่วงลงจากระเบียงวังชั้นสาม ตกลงมากระแทกพื้น คอหักหมุนได้รอบ!...แต่ไม่ตาย ด้วยความตกใจยิ่งกว่าของสองสามีภรรยา ทั้งสองจึงรุมกระทืบซ้ำจนนักบุญสิ้นชีพ ซิกมันด์เดินออกมาเห็น ก็โกรธมาก และพุ่งไปกะหมายเอาชีวิตแต่ลืมว่าตนก็อยู่ชั้นสามเหมือนกัน เขากระแทกพื้นคอหักตายอีกคน พระพี่นางผู้ที่ใช้มนต์หนุ่มสาวเช่นเดียวกันกับเกรเกอรี่รำคาญเสียงเอะอะโวยวาย จึงออกมาอยู่ตรงเฉลียงที่เดิมแล้วเบิ่งตาดูว่าเกิดอะไรขึ้น เธอมองเห็นเมืองทั้งเมืองใหม้ไฟและเห็นน้องตัวเองนอนทับกับเกรเกอรี่เหมือนกำลังเล่นตูดกัน พร้อมทั้งเห็นกองทัพเส้นเลือดปูดมองตนเหมือนกำลังสงสัยว่าเธอจะโดดลงมาใหม? เธอตกใจมากอีกคน เพราะเธอคิดว่านอริมอร์โดน พืชยักษ์ทับไม่เหลือซากไปแล้ว ในขณะที่เธอกำลังตื่นตะลึง ซาดีนก็ได้สั่งกองทัพทุบปราสาททิ้งเสียแต่เรดไวเซอร์ขอให้ตนได้แสดงผีมือบ้าง จึงร่ายมนต์เพลิงนรกที่ได้เรียนมาระเบิดปราสาทซะ เศษกำแพงกระเด็นไปทับซาดีนตายสนิท นอริมอร์โกรธจัดเอาคทาแทงทะลุอกเรดไวเซอร์ตายตามไปอีกคน แถมเรจินายังรอดมาได้ด้วยความไวประสบการณ์โดยการขี่Thunderixออกมา นอริมอร์เห็นเข้าจึงรีบวิ่งตามไปยังหุบเขาแห่งธอร์ ซึ่งเรจิน่าคาดเขาจะช่วยได้ เมื่อไปถึง เรจิน่าได้ขอร้องธอร์ให้ช่วยกำจัดผู้ที่ไล่ตามมาให้หน่อย เมื่อมีสาวงามมาขอร้อง มีรึ ที่ธอร์จะเบือนหน้าหนี เขาง้างค้อนเหนือหัว หมายวิ่งเข้าไปทุบเจ้าหญิงเพลิง แต่นอริมอร์ขัดขาธอร์ได้ ค้อนจึงตกใส่หัวธอร์ตายคาที่ เรจิน่าเห็นท่าไม่ดี จึงสวดมนต์ขอร้องสรวงสวรรค์ให้เมตตา ด้วยความศรัทธา อัศวินเทพสวรรค์เพื่อนเก่าเพื่อนแก่ก็ลอยตัวลงมาจากก้อนเมฆ ร่วมมือกับเรจิน่าตีเก้าออล นอริมอร์กระเด็นไปไกล เรจิน่าขอบคุณเฮจังยกใหญ่ ต้วยความงดงามของเรจิน่าพร้อมทั้งความหลงตัวเอง คิดว่าน้องนางมีใจให้ เฮคุงจึงวิ่งไล่ปล้ำเรจิน่า แต่ด้วยความที่ทำบุญมาน้อย อยู่ได้แค่สามเทิร์น จึงต้องกลับไปสวรรค์โดยไม่ทันได้ถอดเสื้อ ทันใดนั้น บริดจิด ก็โผล่มาหวังจะมาหยุดเฮจัง แต่โชคดีที่ตัวบ้ากามกลับไปก่อน ทั้งสองแนะนำตัวกันและกลายเป็นเพื่อนกัน โดยบริดจิดได้แนะนำให้เธอไปที่เมือง"ไลท์เทนเนีย"ซึ่งเป็นเมีองบ้านเกิดของเธอที่อยู่บนทวีป"เมอรีคิง"ซึ่งอยู่ตรงข้ามกับ"เมอรีเซีย" เรจิน่าก็ตงลงตามนั้น.....
มาทางนอริมอร์ที่ถูกพัดกระเด็นไปเมื่อรู้สึกตัวก็พบว่าตนติดอยู่บนกิ่งกิ่งหนึ่งของอิกดราซิลนั่นเอง นอริมอร์เริ่มนึกถึงความหลัง และความเคียดแค้น เธอจึงจุดไฟเผามันซะ แต่ขณะที่เธอกำลังจะลงจากต้นไม้ที่มีไฟลุกโชน เธอก็รู้ตัวว่าเธอติดอยู่กับกิ่งไม้และขยับไปไหนไม่ได้ เธอจึงถูกไฟครอกตายอยู่บนนั้น ส่วนวานาอันที่ไม่ทราบว่าเกิดอะไรขึ้น มองเห็นพืชขนาดใหญ่มีไฟลุกท่วมก็ตกใจ พยายามดับไฟยกใหญ่ ร้องเรียกพี่ชายให้มาช่วย และแล้ว….
แฮริสัน ผู้ยังมีใบหน้าเกลี้ยงเกลาเนื่องจากได้สัมผัสใบอันศักดิ์สิทธิ์ของอิกดราซิล พอได้ข่าวว่าฟีเลเซียโดนเผาเละก็รีบไปดู แต่เมื่อไปถึงที่ที่เคยเป็นพระราชวังก็ถึงกับเข่าทรุด ไม่มีร่องรอยของนางผู้เป็นที่รัก มีแต่โครงกระดูกน่าสมเพช4อัน นอนทับกันอยู่ 2 อัน อีกอันหนึ่งโดนหินทับโผล่มาแค่มือ อีกอันมีคทาปักอยู่ แฮริสันคุ้นในคทานี้มาก เมื่อเขาเพ่งเล็งดีๆ ก็พบว่า มันเป็นคทาของนอริมอร์นั่นเอง เขาอึ้งไปบ้าง เพราะจำไม่ได้ว่านอริมอร์นี่ใคร แต่เขาก็สนใจมากกว่าว่าใต้หินนั่นคือเรจังของเขาหรือเปล่า เขาใช้ "จีโอ ฟิสต์" ต่อยหินแตกกระจาย และเขาก็พบ..เกราะแดงๆนี่มัน!!!…ไม่ใช่เรจิน่านี่หว่า…เขาจึงพยายามหาต่อไป แต่ก็ไม่เจอร่องรอย เขาเดินคอตกกลับมายังฟูดีนัน โดยไม่ได้เงยหน้ามาแหกตาดูว่ามีพืชขนาดใหญ่โดนเผาอยู่ตรงหน้า เมื่อเขาเข้ามาใกล้เรื่อยๆ เขาก็สัมผัสได้ถึงความร้อน โอ เรจิน่า เจ้าหายหัวไปไหนนะ? ไม่รู้เลยหรือว่าเจ้าทำให้ข้าร้อนรุ่มขนาดไหน… อ๊ะ! ไม่ใช้เรจิน่านี่หว่า เฮ้ย !อิกซี่ใหม้หมดแล้ว เขารีบพุ่งออกไปพยายามหาน้ำมาดับ แต่น้ำในบ่อข้างๆได้แห้งเหือดไปแล้ว เขาเห็นวานาอันน้องรักนอนสลบอยู่ข้างๆต้นไม้ เขาจึงรู้ว่าไม่รอดแน่แล้ว เขาโบกมือลาแล้วอุ้มวานาอันวิ่งออกไปจากอาณาจักรฟูดีนัน ฟูดีนันถึงคราวล่มสลายแล้ว จากชนเผ่าที่รักสันติ แต่ด้วยภัยร้ายที่มาคุกคาม จึงต้องสร้างอาณาจักรมาทำสงครามด้วย น่าเสียดาย ที่อยู่ได้เพียงยี่สิบปีเท่านั้น และแล้วอาณาจักรฟูดีนันก็กลายเป็นกอตะโกภายในสองคืน….
ณ ชายทะเลใต้ แฮริสัน ได้คอยดูแลวานาอันอย่างไม่ละสายตา เป็นเวลาสามวันแล้วที่น้องเขาสลบเหมือดไปยังไม่ฟื้น ทันใดนั้น ชายทะเลดูสั่นคลอน และแล้วเพื่อนซี้เก่าก็โผล่มา จอร์มันการ์ดตัวแจมพุ่งออกมาจากพระราชวังของแอนดิซองใต้ท้องทะเลที่เมื่อยี่สิบปีก่อนเคยเป็นวังจริงๆ โดยหวังชำระหนี้แค้นยี่สิบปีให้เสร็จสิ้น แฮริสันที่กำลังเครียดเพราะเรจิน่าหายตัวไป แถมยังต้องมาคอยดูแลน้องตัวเอง ก็รำคาญ เส้นเลือดบริเวณหน้าผากปูดขึ้นอย่างเห็นได้ชัด ดูแล้วคล้ายสกาโล พุ่งไปต่อสู้กับจอร์มันการ์ด การต่อสู้ยังไม่ถึงยี่สิบนาที่ จอร์มันการ์ดก็ถอยออกมา และเรียกลูกของมันออกมา ลูกของมันนั้น มีคริ่งบนเป็นงูทะเลยักษ์ ครึ่งล่างเป็นปลาหมึกยักษ์ มีนามว่า "เทียมันการ์ด" ใช่แล้ว! มันคือลูกของจอร์มันการ์ดกับเทียมัทนั่นเอง! มังกรทะเลยักษ์สองตัวร่วมกันรุมผู้ที่เคยเป็น"เจ้าชายธรณี"จนแฮริสันใกล้หมดรูป เขาทนไม่ใหว จึงแปะHoudiniซะ แล้วพยายามทุบให้มังกรทั้งสองแตก แต่ด้วยขนาดของมังกรทั้งสองใหญ่เกินไป เขาทำได้เพียงแค่มังกรฟันหักเท่านั้น แล้วหินทั้งสองก้อน พร้อมทั้งลูกอีช่างทุบอีกหนึ่ง ก็จมดิ่งลงสู่ใต้ท้องทะเล….
ทางด้านไพฑูรย์ มองเห็นเมืองที่ไหม้เป็นเถ้าถ่านก็เสียใจ และโกรธแค้น พยายามหาตัวการให้ได้ จึงออกอาละวาดเมือง ต่างๆแถวนั้น และฆ่ามนุษย์ทุกคนที่เห็น จนจากมังกรที่ยึดติดในดีเฟนด็ไลน์ กลายเป็นมังกรเลือดเย็นเข่นฆ่าทุกคนที่มันคิดว่าเป็นตัวการในการทำลายเมืองที่มันรัก จนซาลามันเดอร่าเข้ามาห้าม แต่ไพฑูรย์ก็ไม่สน และฆ่าแม่มันเองตาย จนเมื่อไม่มีวี่แววสิ่งมีชีวิตบนทวีปเมอรีเซีย มันก็บินไปยังทวีป เมอรีคิง….
วานาอันตื่นขึ้นมาอย่างเดียวดายในรุ่งเช้าที่มีแสงอาทิตย์ส่อง มองไปรอบด้านก็มองเห็นท้องฟ้าอันสดใส นกน้อยบินขวักไขว่ มังกรตัวใหญ่อาละวาดเมือง และมีสาวสองคนกำลังจะนั่งเรือออกจากชายหาด เธอเพ่งเล็งสายตา เรจิน่านั่นเอง! กับคนที่ดูเหมือนจะเป็นอัศวิน เธอจึงตะโกนร้องเรียกเกลอเก่า ทั้งสองทักทายกัน และรู้สึกว่าไม่มีผู้ใดเปลี่ยนแปลงหน้าตาไปนัก เพราะวานาอันใช้ใบอิกดราซิลบด พอกหน้าตลอดทุกสัปดาห์ ทำให้มีผิวพรรณเปล่งปลั่งเสมอเหมือนกัน ทั้งสองนั่งเรือออกไปกับบริดจิด ไปยังทวีปเมอรีคิง….
หนึ่งอาทิตย์ผ่านไป ทั้งสามนั่งเรือล่องไปตามมหาสมุทรที่เคยเป็นหมู่เกาะแอนดีส แต่อยู่ดีๆ น้ำก็มีฟองฟอดปุดปุด เรจิน่าสงสัยก็ไปดูโดยไม่ให้บริดจิดและวานาอันที่นอนหลับอยู่ตื่น ทันใดนั้น! ก็มีศพโผล่ขึ้นมาจากน้ำ! ใบหน้านี่มัน!!!! แฮริสันนั่นเอง!!!! แต่ด้วยความที่อยู่ในน้ำนาน จึงขึ้นอืดจนจำหน้าไม่ได้ ด้วยความตกใจ เรจิน่าจึงคิดว่า ตัวอะไรนี่! น่าเกลียดฉิบหาย! ว่าแล้วก็โจมตี10(All)สร้างลมหมุนขึ้นมา ร่างนั้นขาดกระจาย แต่พายุของเรจังก็ได้ทำให้เกิดน้ำวนขึ้น น้ำวนขนาดใหณ่นั่น พาเรือน้อยของทั้งสามลงไปใต้บาดาล จนกระทั่ง กระแสน้ำเริ่มสงบนิ่ง ก็มีเงาทะมึนทึนทึกโผล่มาเหนือผิวน้ำ ไพฑูรย์นั่นเอง! กำลังมุ่งหน้าไปยังทวีป เมอรีคิง เพื่อฆ่าล้างเผ่าพันธุ์มนุษย์ ส่วนในใต้น้ำขณะนั้น เรจิน่าได้ประจักษ์กับวังใต้บาดาลประหลาด ดูคุ้นตามาก มันคือวังศักดิ์สิทธ์ของเมืองแอนดิซองนั่นเอง ในนั้นดูเหมือนจะมีเวทย์มนต์วิเศษทำให้ ไม่มีน้ำทะเลอยู่รอบๆเลย ปราสาทจึงไม่ถูกเกลือหรือประการังมาทำลายแม้แต่น้อย และทำให้สามสาวหายใจใต้น้ำได้ ทันใดนั้นทั้งสามสาวก็ได้พบกับ อลาน่า! ลอยไปลอยมารอบประสาท เธอกลายเป็นผีไปแล้ว! วานาอันและเรจิน่าตกใจมาก เพราะไม่เคยเห็นผีมาก่อน บริดจิดไม่รู้เรื่องก็ตะโกนเรียกมา เพราะสงสัยว่ามีคนอยู่ในที่แบบนี้ด้วยหรือ? สองเจ้าหญิงไม่ทันได้ห้าม อลาน่าก็ลอยมาตรงหน้า บริดจิดถามไถ่โดยที่อีกสองสาวพูดอะไรไม่ออก พออลาน่าตอบว่าเธอมาทำอะไรเท่าแหละ บริดจิดก็ถอยกรูด ทั้งสามรู้ตัวแล้วว่ากำลังมองผีอยู่ ทันใดนั้น! ก็มีเสียงประหลาดโผล่มา ทั้งสามมองขึ้นไป อะไรกัน!!! นั่นมัน….!!! แฮริสัน!!!!! เงาตะคุ่มตะคุ่มค่อยๆเขามาและมีขนาดใหญ่ขึ้นเรื่อยๆ จนกระทั่งสาวๆพบว่า มันไม่ใช่แฮริสัน และมันมีขนาดใหญ่มาก จนทั้งสามเห็นหน้าแฮริสันมีขนาดเท่าหลังคาวังบาดาล มีลำตัวเป็นเกล็ด มีหางยาวเฟี้อย นั่นมัน!!!! จอร์มันการ์ด!!! ใช่แล้ว! มันคือจอร์มันการ์ดตัวแจมนั่นแหละ! ที่หายจากฮูดินี่แล้ว ส่วนใบหน้าที่เหมือนแฮริสันนั้น มันคือความขี้เล่นของแฮริสันนั่นเอง ที่ใช้แรงเฮือกสุดท้ายสลักหน้านี้ขึ้นมา วานาอันขำ(???)จนรับไม่ได้ นั่งทรุดลงไปกับพื้น ทันใดนั้นเรจิน่าก็สังเกตเห็นหน้าแฮริสันลอยมาอีก อะไรกัน แถวนี้มันฟาร์มแฮริซันการ์ดรึ??? เธอรำพึง ไม่ใช่! มันคือแฮรี่เทียมันการ์ด!(Hairy Tiamangand, Hairy แปลว่าขนดก รวมแล้ว คือ เทียมันการ์ดขนดก) หรือเหยื่ออีกรายของแฮริสันนั่นเอง!!! จอร์มันการ์ดเห็นสามสาวบุกรุกบ้านมันโดยไม่ได้รับเชิญก็เตรียมฟรีส อลาน่าเข้าห้ามไว้ แต่ไม่สำเร็จ เพราะอลาน่าไม่มีตัวตน จึงทำอะไรไม่ได้ บริดจิดเห็นความพยายามของเธอ จึงส่งE-Mailไปยังสวรรค์ ให้ส่งBenedictonมาใบนึง สรรค์ก็ส่งICQมาให้ทันที พอFile Transferเรียบร้อยบริดจิดก็รีบใช้ อลาน่าฟื้นขึ้นมาก็เตรียมร่วมมือกับสัตว์น้ำรอบตัวตี10(All) แต่เน็ต 56.6 Kbps ยังไม่เร็วพอ จึงทำให้จอร์มันการ์ด ฟรีสออลได้ จากนั้นจอร์มันการ์ดก็ฝากหน้าที่ให้กับหนวดทั้งแปดของเทียมันการ์ดต่อ แต่โชคดีที่เมื่อถูกฟรีส ยังสามารถใช้สกิลได้อยู่ เรจิน่าจึงพยายามอย่างหนักเพื่อใช้สกิลจากดีเฟนด์ไลน์ให้ได้ สำเร็จ! เธอเรียกสิ่งมีชีวิตทุกตัวที่อยู่แถวนั้นขึ้นมาแอกแทกไลน์ได้ รวมทั้งอลาน่าด้วย เจ้าหญิงน้ำไม่รอช้า รีบใช้สกิลส่งสี่สาวกลับขึ้นจากน้ำไปอยู่บนบก 1 นาทีผ่านไป ทั้งหมดก็กลับสู่ปกติ และพบว่า พื้นที่พวกเธอยืนอยู่ไม่ใช่ทวีป เมอรีเซีย แต่เป็นทวีป เมอรีคิง…..
บริดจิดนำทางเจ้าหญิงทั้งสามไปยังไลท์เทนเนีย แต่ทว่า หนทางที่จะไปนั้น ต้องผ่านอาณาจักร "ดาร์คเนซเซีย"ซึ่งเป็นประเทศที่มีแต่ความมืดมิด และมักพยายามรุกรานไลท์เทนเนียบ่อยๆ แต่ต้องถอยร่นไปทุกครั้งเนื่องจากไลท์เทนเนียมีกล่องเพลงนางฟ้า ล้อมรอบเมืองอยู่ทั้งสี่ด้าน ทำให้กองทัพทมิฬทนฟังเพลงทุเรศไม่ได้ วิ่งกลับกันป่าราบ แม้นครั้งหนึ่งจะส่งตุ๊กตานรกมานับสิบ เนื่องจากเห็นว่าแอกแทกต่ำ แต่ก็ต้องกลับบ้านก่อนจะได้ง้างปังตอ เพราะบางครั้งก็มีอัศวินเทพสวรรค์เข้ามาแจม ทั้งสี่ปรึกษาหาวิธีลอบเดินทางผ่านเมืองนี้โดยไม่ให้เซอร์บีรัส ซึ่งเดินเวรยามอยู่รอบๆเห็น โดยตกลงที่จะรอจนกว่าจะถึงเวลาอาหารของมันก่อน แล้วจะลอบเดินตัดหน้า เมื่อถึงเวลา ก็มีเดร็ดไนท์นำมาให้ ทั้งสี่ไม่รอช้า วิ่งผ่านหน้าเซอร์บีรัสที่กำลังสนใจอาหารอยู่ แต่ว่า วานาอันไม่เห็นแอซซาซินดอลแบตหมดที่นอนอยู่กับพื้น จึงสะดุด เซอร์บิรัสได้ยินก็รีบวิ่งมา โดยเล็งไปที่ตัวขาวๆก่อน บริดจิดก็ใช้ชั้นเชิงที่สปีดเหนือกว่าหลบได้ แต่ที่เหลือหลบไม่ได้เซอร์บีรัสใช้หัวทั้งสามจับเจ้าหญิงทั้งสามไว้ แล้ววิ่งเข้าประตูเมืองไป บริดจิดจะเข้าไปช่วยแต่เดร็ดไนท์ขวางไว้ บริดจิดจึงต้องกลับไปตั้งหลักที่อาณาจักรไลท์เทนเนีย...
ทางด้านองค์หญิงทั้งสาม เมื่อถูกจับมาก็ทำอะไรไม่ได้ เพราะที่นั่นไม่มีตัวอะไรให้รวมร่างเลย ทั้งสามถูกนำไปพบกับ แมวน้ำมนต์ดำหรือแบลควีเซล ซึ่งเป็นสัตว์เลี้ยงในอดีตของแบลคไวเซอร์ ที่ได้พัฒนาร่างกายจนได้เป็นถึงที่ปรึกษาในวังแห่งความมืด ตัววีเซลตกลงกับคณะกรรมการในวังว่าจะให้ทั้งสามเป็นเครื่องสังเวยกับ "จอมเวทย์ปิศาจนรก" ซึ่งเป็นเหมือนพระเจ้าของอาณาจักรนี้ สามสาวถูกนำไปขังไว้ในคุกใต้ดิน โดยจะถูกนำไปเซ่นสังเวยในวันต่อไป...
ทางด้านบริดจิด เมื่อมาถึงอาณาจักรไลท์เทนเนีย ก็รีบไปเข้าพบ บิชอบ มัสมั่น ผู้เปรียบเสมือนที่ปรึกษาของเมืองไลท์เทนเนียรองจากพระเจ้าที่ผู้คนในเมืองนับถือกันมาก รวมทั้งยังเป็นพี่ชายของบิชอบ แกงกระหรี่ ที่พรากจากกันตั้งแต่เล็ก มัสมั่นบอกว่าไม่ต้องการระรานใครแค่เพื่อผู้หญิงสามคน ถ้าจะให้ไปสู้รบต้องผ่านกระบวนการศาลของสวรรค์ คือต้องไปขอให้พระผู้เป็นเจ้าช่วยเอาเอง บริดจิดเดินสะบัดตูดออกไปยืนอยู่ตรงระเบียงวัง แล้วตะโกนเรียกเฮคุงออกมาคุย บริดจิดขอร้องเฮให้ไปสู้กับอาณาจักรความมืด ทีแรก เฮจังปฎิเสธ เพราะ ทั้งสองเมืองก็อยู่กันอย่างเป็นสุขมานานแล้ว แต่บริดจิดก็ได้พูดถึงเรื่องของตอนที่บริดจิดและเฮได้เคย...กัน เฮก็ตัดสินใจไปพูดกับที่ประชุมในสภาสวรรค์ และตกลงที่จะส่งกองทัพนับสิบไปสู้ด้วย เมื่อถึงเวลา กองทัพแห่งแสงก็พุ่งเข้าประชิด หมายจะทำลายเมืองแห่งความมืดให้สิ้นความรำคาญ เมื่อมาถึง เฮจังก็เปิดพิธีด้วยการตีเก้าออลทำลายกำแพงเมืองทิ้ง จากนั้น กองทหารก็บุกตีเข้าไปอีก ตัววีเซลเห็นว่าท่าไม่ดี จึงรีบร่ายคาถาอันเชิญจอมเวทย์ปิศาจนรกมาก่อนกำหนด จอมเวทย์ปิศาจค่อยๆโผล่มาโดยมีโซ่ตรวนล่ามไว้ทั่วร่าง มือข้างหนึ่งถือกะโหลกมนุษย์ อีกข้างหนึ่งถือคทาปิศาจ เพียงขยับคทาความมืดอสูรเพียงครั้งเดียว ความมืดมิดแห่งห้วงนรกก็พุ่งออกมาจากร่างเข้าเชือดเฉือนกองทัพแสงสว่างจนแตกพินาศสิ้น ด้วยความเก่งกาจของมัน ทำให้แม้แต่เฮจังก็สู้ไม่ได้ เฮจึงรีบหนีแจ้นขึ้นไปบนสวรรค์เรียกพลพรรคเทพสวรรค์ลงมา ประกอบด้วย พลธนูเทพสวรรค์ จอมเวทย์เทพสวรรค์ และนักสู้เทพสวรรค์ แม้ทั้งสี่จะช่วยกันรุม แต่เมื่อใดที่มันมีรอยขีดข่วนใดๆ ปากแผลของมันก็ปิดเข้าที่เดิมทุกครั้ง ในที่สุด กองทัพแสงก็หายเกลี้ยง เหลือเพียงแต่เหล่าสี่เทพสวรรค์เท่านั้น ทั้งสี่จนปัญญา จึงทำพิธีอันเชิญ ราชาแห่งสรวงสวรรค์ ลงมาช่วย เพียงกระดิกนิ้วของเขาเพียงครั้งเดียว ขี้เล็บแห่งราชาสวรรค์ก็กระเด็นไปทำลายนักเวทย์ปิศาจจนหมดสิ้น ประชาชนไลท์เทนเนียดีใจกันยกใหญ่เมื่อได้ข่าวการทำลายล้างเมืองที่รกหูรกตามานาน บริดจิดก็ได้พบสามสาวเดิมอีกครั้ง เรื่องทั้งหมดเหมือนจะดูจบอย่างสงบสุข แต่มันยังไม่เป็นแบบนั้น...
และแล้ว เมื่อการต่อสู้ระหว่างแสงสว่างและความมืดที่ยาวนานจบลง เหล่าเทพสวรรค์ก็กลับสวรรค์ไป เจ้าหญิงทั้งสาม และประชาชนไลท์เทนเนียก็ได้อยู่กันอย่างสงบสุขเป็นเวลาหนึ่งชั่วโมงเท่านั้น เนื่องจากทางตอนเหนือของไลท์เทนเนียมี มังกรเทพ ซึ่งอาศัยความสมดุลของเมืองทั้งสองอยู่มาเป็นเวลานานอาศัยอยู่ เมื่อดาร์ดเนซเซียหายไป ดีวายก็เริ่มไม่สบายใจ และเริ่มเคลื่อนไหว บุกโจมตีไลท์เทนเนีย ชนชาวแสงไม่สามารถสู้ได้แม้แต่นิดเดียว เพราะยิ่งเรียกพวกมาเท่าใด ก็ยิ่งทำให้มังกรแห่งแสงรำคาญสายตา และแข็งแกร่งมากขึ้น จนบริดจิดต้องไปเรียกเฮมาอีกรอบ แต่เฮปฏิเสธเพราะว่าไม่เหลือMpแล้ว บริดจิดหยิบรูปขึ้นมาแล้วโชว์ให้เฮคุงดู เมื่อเฮเห็นก็หน้าซีดแล้วยอมใช้Mpอันน้อยนิด ลงมาจากสวรรค์อีกรอบ เฮพุ่งไปเตรียมต่อสู้ โดยมีชนชาวเมืองแสงเตรียมร่วมแจม เมื่อมัสมั่นส่งสัญญาณ เหล่าสีขาวก็พุ่งเข้าไปนับพัน กะโค่นมังกรตัวนี้ให้ได้ มังกรแสงถึงคราวลำบากแน่ เพราะมันไม่สันทัดกับอัศวิน โดยเฉพาะเป็นเฮคุงผู้เก่งกาจนำหน้า แต่เมื่อมันเห็นกองทัพมดตัวขาวๆบุกเข้ามาเป็นทาง มันก็เริ่มคันไม้คันมือ และแข็งแกร่งขึ้นโดยเฉียบพลัน บริดจิดเห็นอย่างนั้นก็จะเข้าไปห้ามชาวบ้าน แต่เนื่องจากเสียงอึกทึกและจำนวนอันมากมายของชาวไลท์เทนเนียทำให้ไม่มีใครได้ยินเสียงเธอ และเหยียบเธอตายคาที่ ทันใดนั้น ก็เกิดเสียงระเบิดกึกก้อง ดีวายไวท์ดรากอนใช้เบิร์ชสตรีมพลังโจมตีสามพันเป่าอัศวินเทพสวรรค์ร่างขาดกระจุย กลับสวรรค์ก่อนกำหนด เรจิน่า,อลาน่า,วานาน่าไม่อาจนิ่งเฉยได้ เตรียมพุ่งเข้าโจมตี แต่แล้ว! ทันใดนั้น! ความหวังก็โผล่มา ไพฑูรย์มาถึงเมอรีคิงแล้ว! เงาทะมึนลอยผ่านมาหยุดอยู่เหนือไลท์เทนเนีย โดยที่ไม่สนว่าข้างๆมีมังกรยักษ์อยู่ไพฑูรย์อัลติเมทสามหัวก็เตรียมตัวเล่นงานไลท์เทนเนีย ทันใดนั้น! มันก็เหลือบเห็นวานาอันจังนายเก่าของมัน อัลติเมทเบิร์ชสตรีมก็หายไปโดยทันที มันครางเป็นสัญญาณของความตกใจ และคิดถึงอดีตที่มีวานาอันคอยดูแลมันตั้งแต่อยู่ในไข่หลังจากที่พ่อมันตายด้วยฝีมือแม่มัน มันลงจากฟ้าเหยียบหมู่บ้านเข้าไปหานานะจัง เมื่อไปถึงมันก็ปล่อยโฮทันที ความเงียบสงัดปกคลุมทั่วไลท์เทนเนีย มีแต่เสียงประหลาดที่จะเรียกว่าคำรามก็ไม่ใช่ สะอื้นก็ไม่เชิง เหตุการณ์ทั้งหมดถูกจ้องด้วยความสงสัยจากสายตานับพันคู่ รวมทั้งสายตาของมังกรแสงที่ไม่ได้สงสัยอย่างเดียว แต่ยังหมั่นไส้ว่าไอ้บ้านี่มันเสือกอะไรกู ตอนนี้กูเด่นนะโว้ย! ไม่แจมดิ! ว่าแล้วก็ร่ายเบิร์ชสตรีม วานาอันจึงรีบสั่งให้ทุกคนไปหลบหลังไพฑูรย์ แล้วก็ร่ายมนต์เพิ่มดีเฟนด์ให้มัน การโจมตีโดนเข้าไปเต็มๆแต่ไพฑูรย์ไม่สะทกสะท้านแม้เบิร์ชสตรีมจะมีพลังโจมตีถึงสามพัน (ดูอบิลลิตี้ไพฑูรย์ได้ข้างบน) ดีวายตัวทรามร่ายเบิร์ชสตรีมอีกเป็นสิบๆรอบ แต่ก็ไม่สะทกสะท้านเลยแม้แต่นิด ดีวายเห็นก็ซูฮก และมาเจรจาด้วย พอพูดกันด้วยสักพัก ก็รู้ว่าคอซาดิสต์เหมือนกัน จึงร่วมมือกันทำลายล้างไลท์เทนเนียซะ อลาน่าเห็นท่าไม่ดี และแล้ว! เธอก็ฉุกคิดแผนได้ เธอวิ่งกลับไปยังจุดที่เธอเคยโดนจับที่ดาร์คเนซเซีย หยิบแอซซาซินดอลที่แบตหมดมาไขลาน แล้วปล่อยไปฆ่าศัตรูซะ แน่นอน เป้าหมายของมันคือไพฑูรย์ แต่วานาอันสงสารจึงใช้เวิร์ลทูวินที่เก็บไว้ตั้งแต่อีกซี่โดนตัดคราวนั้นเพื่อกันความผิดพลาดซ้ำสอง สลับพลังของไพฑูรย์ทำให้ดีวายเป็นเป้าหมายโดนตุ๊กตาเฉาะกลางกระหม่อมตายทันที เป็นเวลาเดียวกันกับที่ไพฑูรย์กลับใจเพราะเห็นวานาอันช่วยตน ในที่สุด การโจมตีครั้งยิ่งใหญ่อันยาวนานก็จบลง ดูเหมือนว่าสถานการณ์จะสงบสุขลงและน่าจะจบได้แล้ว แต่ไอ้คนแต่งมันคงไม่ยอมให้มันจบง่ายๆแน่….
เหตุการณ์ผ่านไป ไวเหมือนไม่ใช่เรื่องจริง สามสาวเจ้าหญิงแห่งเมอรีเซียใช้ชีวิตอย่างสงบสุขบนเมอรีคิงมาสองเดือนแล้ว เมืองไลท์เทนเนียฟื้นฟูขึ้นมาก แต่แล้ว ความสงบสุขก็อยู่ได้ไม่นาน เนื่องจากทางตอนเหนือจากทวีปเมอรีคิง มีทวีปที่ติดอยู่กับขั้วโลกของดาวเมอรีคริสต์มาส ซึ่งเป็นที่ตั้งของทวีปทั้งสามอยู่ โดยทวีปนั้นมีชื่อว่า"เมอร์เดสซี่ และมีประเทศ"เมอร์เดสซี่"ครอบครองพื้นที่ทั้งทวีป อาณาจักรนี้มีชายวัยกลางคนที่ใฝ่ในพลังของความมืดชื่อ"เดวิด"เป็นกษัตริย์ เดวิดมีลูกสาวชื่อ"ซาเวีย"อันเลอโฉม ผู้เป็นลูกของเขากับ"เดเมีย" หญิงผู้ใจดีที่เคยมีความเห็นไม่ตรงกันกับเดวิดบ่อยๆ จึงถูกเดวิดฆ่าตั้งแต่ซาเวียยังเด็ก แต่ซาเวียก็ได้ถูกเลี้ยงมาโดยไม่มีใครบอกเรื่องของแม่ที่ตายไป เดวิดหลอกเธอว่า แม่เธอทิ้งเธอไปตั้งแต่เด็ก และคนที่รู้เรื่องนี้ มีแค่"ลองเซต์"องครักษ์คู่ใจของเดวิด ซึ่งก็ไม่เคยปริปากเลยแม้แต่น้อย แต่ผู้ที่พยายามล้วงความลับนี้อยู่คือ"เซลองต์" พี่เลี้ยงของซาเวียที่เคยเป็นผู้ติดตามของเดเมีย และเป็นคู่อริของลองเซต์ เดวิดนั้น จิตใจมีแต่ความชั่วร้าย และจ้องทวีปเมอรีคิงมานานแล้ว หวังจะบุกยึดให้ได้ จึงรวบรวมความกล้า บุกประชิดไปทางทะเล....
จากนั้น เมื่อกองทัพนับหมื่นมาถึง ก็ได้พบกับไพฑูรย์ มังกรดินที่คอยมาปกป้องเมืองนี้อยู่บริเวณภูเขาคีรีบันดาร่า ซึ่งอยู่ใกล้ๆกับอาณาจักรไลท์เทนเนีย และเป็นจุดที่เดวิดขึ้นฝั่ง นอนหลับอยู่ ท่าทางน่าเกรงขาม เดวิดจึงสั่งให้พรรคพวกไต่ตัวมันขึ้นไปบนหัวทั้งสาม แล้วเจาะกะโหลกมันซะ แต่ไพฑูรย์ตื่นขึ้นมาก่อน และตกใจที่มีอะไรบนหัวยั้วเยี้ยไปหมด จึงพยายามสะบัดให้หลุด จนกระทั่งหัวของไพฑูรย์พันกันเองขาดอากาศตายไปสอง แต่อีกหัวสะบัดจนหลุดได้ และง้างหัวเตรียมอัดกองทัพทมิฬซะ แต่เนื่องจากมันสะบัดไม่ดูตาม้าตาเรือ จึงไม่รู้ว่าหัวตัวเองอยู่ใต้แง่งหินของหน้าผาที่ยื่นออกมา หัวมันจึงอัดเข้าไปในภูเขาและเอาออกไม่ได้ขาดอากาศตายไปอีกหัว เมื่อหมดคนเฝ้า เหล่าทัพจึงบุกเข้าไปต่อ...
เมื่อเดวิดมาถึง จึงสั่งเตรียมรบ และตะโกนเรียกมัสมั่นออกมา นักบุญหน้าขาวก็เดินออกมา เมื่อเห็นกองทัพทมิฬก็รู้สึกประหลาดใจ เพราะไม่น่าเชื่อว่าจะมีใครผ่านไพฑูรย์มาได้ เมื่อชะโงกหัวออกไปดูก็พบว่าหัวมันโดนจับอัดภูเขา และมีอีกสองหัวพันกันอยู่ จึงคิดว่ากองทัพนี้คงจะมีฝีมือ จึงลงไปเจรจาด้วย เมื่อไปถึงก็ถามว่าต้องการอะไร แต่ลองเซต์ไม่รอช้าจับมัสมั่นตัดหัวทิ้ง แล้วสั่งกองกำลังเคลื่อนพลโดยเดวิดแทบไม่ต้องกระดิก แต่แล้ว กองกำลังป้องกันชานเมืองก็มาถึง และพยายามสกัดกั้น เดวิดรำคาญ จึงร่ายเทียแมท มังกรแห่งความมืดออกมา และตีกองทัพแสงแตกกระจุย จากนั้น ก็สั่งมังกรความมืดให้ใช้หนวดปลาหมึกทำลายปราสาทเสีย แต่ทันทีทีหนวดแรกกระทบปราสาท อลาน่าผู้กำลังเดินสงสัยในสิ่งที่กำลังเกิดขึ้นอยู่ในประสาท ก็กระเด็นไปกระแทกเข้ากับตู้ปลาในวังจนแตก ปลาน้อยตัวสีขาวนวลก็กระดอนเอาเขาที่ติดอยู่บนหัวไปชนกับมังกรความมืดจนมังกรตาย ใช่แล้วปลาตัวนั้นคือเพอร์นิชูล่าที่เผอิญมัสมั่นเคยตกได้ และจับเอาไว้ เดวิดแปลกใจ และโกรธมาก ตั้งใจบุกด้วยตัวเอง ขณะที่เดวิดกำลังฆ่าปลาอยู่นั้น ลองเซต์ผู้ชั่วร้ายก็เข้ามาบอกซาเวียว่าพ่อเธอเป็นคนฆ่าแม่ของเธอเอง ใช่แล้ว ลองเซต์ต้องการให้ซาเวียผิดใจพ่อตนเอง และเอาชนะเดวิด จากนั้นลองเซต์ก็จะขึ้นรองราช และแต่งงานกับซาเวีย ในขณะที่เดวิดกำลังผ่าปลาอย่างเมามัน ลองเซต์ก็ชักแม่น้ำทั้งห้ารวมทั้งแม้น้ำปิปากอมทำให้ซาเวียเชื่อ ซึ่งเธอก็เชื่อ เพราะเธอเคยได้ยินเรื่องแบบนี้จากเซลองต์มาเหมือนกัน แต่ไม่เคยเชื่อ เธอจึงไปถามพ่อเธออย่างเงียบๆ โดยไม่ให้กองทัพแตกตื่น เดวิดพอได้ยินก็หน้าซีด และมีท่าทางกระวนกระวาย จึงตัดสินใจจะฆ่าเธอทิ้งซะ ว่าแล้วก็เรียกเธอเข้าไปในปราสาทที่ไม่น่ามีคน แล้วก็เตรียมจะฆ่า แต่สามเจ้าหญิงที่อยู่ในปราสาทเข้าแจมห้ามไว้ได้ แล้วเดวิดก็เล่าเรื่องจริงทั้งหมด ซาเวียโกรธ และผิดหวังมาก แต่ลำพังเธอเองคงไม่สามารถกำจัดพ่อเธอได้ จึงได้ร่ายสุดยอดเวทย์มนต์ซึ่งต้องสละชีพตนที่แม่เธอสอนเธอก่อนตาย เดวิดเห็นดังนั้นจึงรีบคิดจะกำจัดเธอซะ เขาพุ่งไปโดยเจ้าหญิงทั้งสามไม่ทันได้ห้าม ทางด้านนอกวังเซลองต์เห็นลองเซต์ยิ้มแปลกๆ จึงรู้ทัน และรีบวิ่งเข้าไปในปราสาท ขวางการโจมตีของเดวิดไว้ได้ แต่ก็ต้องแลกด้วยชีวิต ทันใดนั้นซาเวียก็ร่ายสุดยอดเวทย์มนต์สำเร็จ เธอปลดปล่อยพลังชีวิตของเธอออกมา เดวิดและเหล่ากองทัพปิศาจ ก็ถูกทำลายทันที....
เมื่อกองทัพความมืดถูกทำลายหมดสิ้น เมื่อซาเวียสิ้นชีพ เมื่อแผนไม่เป็นตามคาด ลองเซต์ที่กำลังถูกจ้องมองตาเขม็งจากชาวไลท์เทนเนียนับพัน จึงรีบวิ่งไปยังชายฝั่งกะออกเรือ แต่ตัวแจมเทียมันการ์ดก็โผล่มาเอาเรือไปเคี้ยวเล่น ลองเซต์หมดหนทาง จึงต้องลอบว่ายน้ำออกจากเกาะไป…
ความสงบสุขเกิดขึ้นอีกครั้ง จนกระทั่ง1ปีผ่านไป ทั้งสามเจ้าหญิงแห่งเมอรีเซียก็ตัดสินใจกลับไปบ้านเกิด เพื่อฟื้นฟูอาณาจักรของตน นั่นคือ "ฟูดีนัน" จิตวิญญาณแห่งผืนดินที่มอดใหม้ "ฟิเลเซีย" ศักดิ์ศรีแห่งสายลมศักดิ์สิทธิ์ที่ถูกเผาเละ และ "แอนดีซอง" มหาสมุทรกว้างไกลสายน้ำสงบนิ่งที่อยู่เหนือปราสาทกู เมื่อเป็นอย่างนั้นชาวไลท์เทนเนียจึงโบกมือลาสามสาว และแต่งตั้ง แกงพะแนง ญาติห่างๆของแกงกะหรี่และมัสมั่น ที่เพิ่งมาจากต่างแดน เป็นผู้ปกครองเมืองแทนเรจิน่าผู้เคยช่วยดูแลและปกครองไลท์เทนเนียให้มาตลอดหนึ่งปีเต็ม เมื่อถึงเวลา ทั้งสามจึงขึ้นเรือมุ่งหน้าออกจากเมอรีคิงไปยังเมอรีเซีย…
ท้องทะเลดูสงบนิ่ง ใส และสวยงาม อลาน่ารู้สึกชอบใจกับบรรยากาศนี้มาก เธอยังไม่ได้หยุดยิ้มเลยตั้งแต่ออกเรือมาหนึ่งอาทิตย์เต็มๆ แต่จู่ๆ ความรู้สึกประหลาดๆก็โผล่มาอีกแล้ว ทั้งสามรู้ดีว่าจะเจออะไร และไม่คิดจะทนต่อไปอีก ทั้งสามตั้งท่าพร้อมโจมตี ทันใดนั้น! ตัวประหลาดก็โผล่มา! สามสาวคาดถูกต้อง มันคือ จอร์มันการ์ดตัวแจมอีกแล้ว โผล่มาได้ไม่ถึงห้าวินาทีมันก็ต้องจมดิ่งลงไปนอนแอ้งแม้งใต้ท้องทะเล เพราะสามสาวไม่ปล่อยโอกาสให้มันได้อยู่ต่อไปถึงตอนหน้าแน่ อะไรฟะ โผล่ทุกตอน ไม่ตายซะที ตัวอื่นโผล่มาตายเอาตายเอา หน้าก็เหมือนพี่ข้า… ในขณะที่มังกรตัวแจมกำลังจมลงนั้น ทั้งสามก็สังเกตเห็น รอยสลัก!! ไม่ใช่ใบหน้าที่มาจากฝีมือของแฮริสัน แต่เป็นที่หาง! มีรูปหน้าของลองเซต์อยู่! ทั้งสามจึงรู้สึกสังหรณ์ใจแปลกๆคิดว่าคงมีอะไรไม่ดีเกิดขึ้นแน่…
ในที่สุด การเดินทางอันยาวนานตลอดปีเศษ ก็ได้จบลง ทั้งสามกลับมาสู่มาตุภูมิของตนอีกครั้ง สิ่งมีชีวิตต่างๆก็เจริญเติบโตและขยายเผ่าพันธุ์ไปเรื่อยๆ ทั้งสามตกลงจะไปดูจุดที่เคยเป็นอาณาจักรของตนก่อน ว่าแล้วก็แยกย้ายกันไป…
มาทางด้านเรจิน่าก่อน เมื่อเธอไปถึง เธอก็พบว่าเมืองได้เละไม่มีชิ้นดี แต่ที่แปลกคือ ปราสาทของเมืองนี้ไม่มีรอบขีดข่วนแม้แต่น้อย ทั้งที่เธอจำได้ว่าเธอขี่นกสายฟ้าหนีออกมาจากที่นี่ขณะที่นี่ระเบิดด้วยตนเองแท้ๆ เธอเดินผ่านเมืองทีมีแต่ซาก เมื่อเธอเข้าใกล้วัง เธอก็พบกับสิ่งที่คุ้นตาดี โครงกระดูกสองร่างนอนทับกันอยู่ เธอยังจำเหตุการณ์วันนั้นได้อย่างกับภาพย้อนหลัง ดูยังไงก็เหมือนอัดตูดกัน เธอจึงย้ายร่างซิกมันด์ออกมาจากกองนั่น วางไว้ห่างๆไม่ให้อุจาดลูกตา แล้วเดินเข้าวังไป ข้างในไม่ได้เปลี่ยนเลยแม้แต่น้อย มันเป็นเพราะสิ่งใดหนอ?…
มาทางอลาน่า เมื่อมาถึงจุดที่เคยเป็นทางไปแอนดีซอง เธอก็ร่ายเวทย์ แยกทะเลออกไปจนถึงปราสาทของเธอ จากนั้น เธอก็ใช้พลังเวทย์มหาศาล พยายามยกปราสาทให้พ้นระดับน้ำทะเล แต่ก็ไม่สำเร็จ เธอสงสัยมาก จึงเดินไปยังปราสาทนั้น และพบว่า ที่นั่นมีเทียมันการ์ดตัวแจมนอนอยู่ในนั้น เธอรำคาญนัก จึงเตรียมเข้าทำลาย แต่แล้ว เกลอเก่าก็เข้ามาแจม ลองเซต์ตัวประหลาดก็โผล่ออกมาจากในวังบาดาลมาสกัดกั้นไว้ หลังจากการสนทนาสักพัก ก็ทราบว่าในตอนที่ลองเซต์หนีออกมาได้นั้น เขาก็ถูกเทียมันการ์ดกลืนเข้าไปในท้อง จนกระทั่งหนึ่งปีผ่านไป ก็ถึงเวลาเข้าช่วงจำศีลของเทียมันการ์ด เขาจึงหลบหนีออกมาได้ และเขาก็มีแผนจะใช้เทียมันการ์ดมาเป็นเครื่องมือในการบุกยึดไลท์เทนเนียอีกรอบ อลาน่าได้ยินดังนั้นจึงคิดจะทำลายทั้งคู่ แต่ลองเซต์ไม่ยอม และสู้กลับ จนเทียมันการ์ดตื่นขึ้นมาจากการจำศีล และอารมณ์เสียมาก ลองเซต์เห็นดังนั้น จึงส่งคลื่นวิทยุเข้าไปยังเครื่องรับสัญญาณที่เขาเตรียมไว้ในตัวเทียมันการ์ด แล้วแปรสัญญาณมาเป็นเสียงประหลาด บังคับให้มันโจมตีอลาน่า อลาน่าถูกรุมซะเแล้ว การต่อสู้เป็นไปอย่างยาวนานเพราะอลาน่าฉลาดมาก และอ่านการโจมตีของทั้งคู่ออก จึงหลบได้บ่อยครั้ง รวมถึงด้วยสมองอันน้อยนิดของลองเซต์ ทำให้การต่อสู้ยืดเยื้อมาก แต่แล้ว อลาน่าก็เข้าถึงตัวลองเซต์จนได้ และปัดจอยบังคับเทียมันการ์ดทิ้งซะ ทำให้มังกรปลาหมึกรู้สึกตัว และกู่คำรามก้อง จนทำให้ปราสาทพังครืนลงมาทับมันตาย ลองเซต์เห็นสถานการณ์เปลี่ยนไปจึงชาร์จพลังเตรียมร่ายเวทย์ที่มีแสนยานุภาพมหาศาล อลาน่าเห็นอย่างนั้น จึงวิ่งหนีให้พ้นอาณาเขตของทะเล แล้วคลายเวทย์แยกน้ำซะ น้ำทะเลก็พุ่งมาประจบกันซัดลองเซต์ลอยกระเด็นไปไกล พอจบเรื่องแล้ว อลาน่าจึงพุ่งไปยังฟีเลเซียเพื่อบอกเรื่องนี้กับเรจิน่า…
เมื่อวานาอันมาถึงฟูดินัน เธอก็ต้องการความหวังเพียงแค่ว่าจะได้พบพี่ของเธอ แต่เธอไม่รู้เลยว่าพี่ชายเธอนั้นได้จมดิ่งลงสู่ก้นสมุทรไปแล้ว เธอรู้สึกหดหู่เพราะเธอไม่ได้เห็นหน้าพี่เธอมาหนึ่งปีเต็มแล้ว ทันใดนั้น ตัวที่ทำให้รู้สึกหดหู่ยิ่งกว่าก็โผล่มา! มีอะไรลอยมาตกลงตรงหน้าเธอดังตูม! เมื่อเธอมองลงไปในหลุมที่เกิดจากการชนอย่างแรงเธอก็พบว่ามันคือลองเซต์นั่นเอง! และยังมีชีวิตอยู่ด้วย! วานาอันหมดความอดทนจึงขุดดินกลบหลุมซะเพื่อความสะใจ ว่าแล้วก็สำรวจหมู่บ้านต่อ แต่ทว่า หลุมนั้นก็ระเบิดออกมา! ลองเซต์ลอยออกมาจากหลุม และท้ารบ เธอไม่อยากจะสู้นัก เพราะเธอรักสันติ แต่เธอคงไม่มีทางเลือก ทั้งสองจึงสู้กันท่ามกลางซากตอไม้ที่กลายเป็นตอตะโกไปนานแล้ว การต่อสู้ไม่ค่อยยุติธรรม เพราะวานาอันตัวเล็ก และไม่สันทัดในการต่อสู้นัก ไม่นานเธอจึงถูกซักกระเด็นไปชนตอของอิกดราซิลจนคอหักตาย ลองเซต์ชนะโดยง่ายดาย และหลังจากลองเซต์เจอเจ้าหญิงทั้งสอง เขาก็พอคาดเดาได้ว่าเรจิน่าคงอยู่ไม่ไกล จึงคิดเดินออกตามหา แล้วค่อยกลับไปแก้แค้นกับอลาน่า…
เรจิน่า ที่กำลังงงงันกับปราสาทของเธอ เมื่อเดินเข้ามาเรื่อยๆ เธอก็เข้ามาถึงใจกลางของปราสาท ซึ่งเป็นห้องนอนของเธอเอง และเธอก็พบหญิงแก่คนหนึ่ง ค้นห้องของเธอ เรจิน่าจึงเข้าไปถามไถ่ หญิงแก่ก็ตอบว่ามาตามหาน้องชายที่จากกันตั้งแต่เล็ก เรจิน่าสงสัยเพราะคงไม่ใช่ซิกมันด์แน่ จึงถามต่อ ได้ความว่า เธอมาตามหาเกรเกอรี่นั่นเอง เรจิน่าเริ่มหงุดหงิดกับสารพัดญาติของเกรเกอรี่ แล้วก็ถามไถ่ต่อเรื่องปราสาท ที่แท้เธอมีเวทย์ย้อนเวลา ทำให้ปราสาทกลับสู่สภาพเดิมได้ เรจิน่าเริ่มสนใจในเวทย์นี้ และขอศึกษา แต่ทันใดนั้น ลองเซต์ตัวโง่เง่าก็โผล่เข้ามาแจม! เรจิน่ารำคาญจัดเตรียมซัด แต่ลองเซต์ได้พูดถึงวานาอันที่นอนคอพับอยู่ใต้ตออิกดราซิล ก็ตกใจ และเสียสมาธิจึงถูกลองเซต์ซัดกระเด็นไปอัดกับกำแพง ทันใดนั้น อลาน่าก็เข้ามาแจมพอดี...
วานาอัน ที่นอนตายหมดหวังอยู่ใต้ต้นอิกดราซิลซึ่งใหม้เป็นตอตะโก ดูเหมือนจะต้องจบชีวิตที่นี่เป็นแน่แท้ แต่มันไม่เป็นอย่างนั้น วิญญาณของอิกดราซิลที่สัมผัสได้ถึงความอ่อนโยนของวานาอันที่เคยรดน้ำมันตลอดเวลาจนงอกเงยขึ้นมาได้ ก็ได้ส่งพลังไปยังเมล็ดอิกดราซีลที่อยู่แถวนั้น งอกเงยขึ้นมาปกคลุมร่างของวานาอันจนเธอฟื้นขึ้นมา แต่น่าเสียดายที่อิกซี่ใช้พลังจนหมดแล้ว จึงตายไปตลอดกาล วานาอันตื่นขึ้นมาไม่รู้เรื่องก็รีบแจ้นไปหาเรจิน่าเพื่อเตือนเธอเรื่องลองเซต์ แต่ดูเหมือนจะสายไปเสียแล้ว…
ในขณะนั้นเอง อลาน่าก็ต้องสู้กับลองเซต์เต็มที่ เพราะเรจิน่ายังสลบเหมือดอยู่ พอสู้ไปลองเซต์ก็เล่าตอนที่เขาฆ่าวานาอันให้เธอฟัง เจ้าหญิงน้ำเริ่มเขวจึงถูกสวนกลับทันควัน อลาน่าเสียท่าโดนโจมตีกลับกระเด็นทะลุกระจกวังไปตกลงตรงหน้าวานาอัน ที่กำลังวิ่งมา วานาอันตกใจมาก และสำรวจดูก็พบว่าอลาน่าตายแล้ว วานาอันโกรธจนถึงขีดสุด ปล่อยพลังในด้านมืดออกมา แล้วอุ้มอลาน่าเดินขึ้นไปหาลองเซต์…
ในขณะนั้น ลองเซต์ ก็ได้จับเรจิน่ามัดเอาไว้ แล้วคิดหาทางใช้เป็นเครื่องมือในการขยายอำนาจของตัวเอง แต่แล้ว วานาอันก็มาถึงและวางอลาน่าลงกับพื้น หน้าตาเธอดูแปลกไปมาก หน้าบึ้ง เข้ม คิ้วขมวด จ้องลองเซต์ที่ยืนทำหน้างงตาเขม็ง ลองเซต์ก็ตกใจเพราะคิดว่าวานาอันตายไปแล้ว แต่เขาก็ไม่สนอะไรเพราะคิดว่าวานาอันอ่อนแอและชนะง่าย จึงเข้าไปสู้ด้วย แต่มันไม่เป็นอย่างที่เขาคิด วานาอันมีพลังโจมตีและความเร็วเพิ่มขึ้นมาก ลองเซต์สู้ไม่ได้แม้แต่น้อย เขาจึงเอามีดจ่อคอเรจิน่าไว้เป็นตัวประกัน วานาอันเห็นดังนั้น ร่างปกติจึงกลับมาโดยอัตโนมัติแล้วขอยอมแพ้ ลองเซต์เห็นอย่างนั้นจึงไม่รอช้าร่ายธนูเวทย์เจาะเข้าไปกลางลำตัวของวานาอัน ทันใดนั้นเรจิน่าก็ฟื้นขึ้นมา เมื่อมองไปรอบๆก็พบว่าตัวเองถูกมัดอยู่ และมีวานาอันกับอลาน่านอนตายอยู่บนพื้นห้อง และมีลองเซต์ยืนอยู่ใกล้ๆ ความโกรธของเรจิน่าเกินขีดจำกัดแล้ว เธอนึกถึงผู้ที่ตายไปทั้งหมดทีละคนๆ จนทำให้เธอถึงขีดสุด นำความแค้นของดวงวิญญาณในฟีเลเซียและรอบๆเมอรีเซียมาเพิ่มพลังตนและทำลายเชือกที่พันธนาการสิ้น หันไปหาลองเซต์ที่กำลังอึ้งแล้วโจมตีแปดล้านออล ตูม! ร่ายลองเซต์ตายไม่เหลือซากไว้ดูเล่นแม้แต่น้อย เรจิน่าทรุดลงนั่งกับพื้น แม้ทุกสิ่งจะจบลงแล้ว แต่สิ่งที่สูญเสียไปนั้นมีมากนัก เธอจึงเดินเข้าไปหาหญิงแก่ที่กำลังหลบอยู่ใต้เตียงไม่รับรู้อะไรทั้งสิ้น ขอให้ส่งเธอกลับไปเมื่อยี่สิบปีก่อน ก่อนที่เรื่องทุกอย่างจะเรื่องออกนอกลู่นอกทาง หญิงแก่ก็ยอม และส่งเธอกลับไป ณ เวลาที่เพจเจอร์ของเธอดังขึ้น มีข้อความส่งมาว่า...
จบแบบไม่บริบูรณ์
----------------------------------------------------------------------------------------------------------
แต่ชอบรูปตลกดี 
