Chapter 9 โจรป่าอาละวาด
ภายในห้องโถงอันหนาวเหน็บ บรรรดาขุนนางและชนชั้นสูงของแอนดิซองกำลังนั่งฟังวิโอเรีย ซึ่งอยู่ในชุดเปลือยไหล่ วิพากษ์วิจารณ์การกระทำของเจ้าหญิงอลาน่าอย่างดุเดือด
“ลองคิดดูสิ! เงินภาษีของพวกท่าน นอกจากจะต้องถูกนำไปช่วยเหลือผู้อพยพแล้ว เจ้าหญิงยังเอาไปช่วยพวกผู้ลี้ภัยซาโลมอีก นี่มันชนชาติศัตรูเจ้าหญิงช่วยพวกซาโลมแบบนี้ หมายความว่าเจ้าหญิงผู้นี้ ปันใจให้ศัตรูใช่ไหม?“ บรรดาขุนนางและชนชั้นสูงบ้างก็พยักหน้าบ้างก็ส่ายหน้า มีเสียงซุบซิบวิพากษ์วิจารณ์ดังเซ็งแซ่ วิโอเรียยิ้มที่มุมปากริมฝีปากแดงยกขึ้นข้างหนึ่ง “ข้าถามหน่อยเถิด ตั่งแต่นางขึ้นตำแหน่งเป็นผู้สำเร็จราชการที่เมืองท่า นางทำอะไรที่เป็นประโยชน์กับพวกท่านบ้าง ไม่มีเลย! มีแต่เสียเงินเสียทองไปกับชนต่างชาติ เงินของเรา ผลประโยชน์ของเรา แทนที่จะให้กับพวกเราชาวแอนดิซอง แต่กลับเอาไปให้ชนต่างชาติ โดยเฉพาะชนชาติศัตรู พวกท่านรู้รึเปล่าว่านางถึงกับก้มหัวคำนับหญิงซาโลมต่อหน้าคนเป็นร้อย นางดำรงตำแหน่งเป็นถึงผู้แทนพระองค์เชียวนะ อย่างนี้มิเท่ากับกษัตริย์แอนดิซองก้มหัวให้ชนชาติศัตรูรึ!? อีกหน่อยเถอะ นางคงสั่งให้พวกเราก้มหัวคำนับไอ้พวกต่ำช้าพวกนั้นด้วย”
เสียงตบโต๊ะแสดงความไม่พอใจพร้อมกับวิพากษ์วิจารณ์เจ้าหญิงอลาน่าดังไปทั่วทั้งห้อง
บรรดาขุนนางคนสนิทของวิโอเรียต่างลอบมองกันด้วยความกระหยิ่มใจ วิโอเรียรีบฉวยโอกาสทันทีที่สบช่อง
“น่าเสียดายเหลือเกิน ที่ข้าเป็นเพียงเจ้าหญิงปลายแถวไม่ได้มีอำนาจมากมายนัก มิเช่นนั้นข้าคงจะสามารถรักษาผลประโยชน์ของพวกท่านไม่ให้พวกชนต่างชาติพวกนั้นมาเสวยสุขบนความลำบากของพวกท่านเช่นนี้ได้”
“ถ้าเช่นนั้น ทำไมเราไม่แต่งตั้งเจ้าหญิงวิโอเรียให้เป็นผู้รักษาผลประโยชน์ของพวกเราเหล่าขุนนางล่ะ” หนึ่งในขุนนางคนสนิทของวิโอเรียแสร้งตีหน้าซื่อเสนอขึ้น
“โอ ท่านได้โปรดอย่าเรียกข้าว่าเจ้าหญิงเลย ข้ามิอาจเอื้อม ข้าเป็นเพียงแม่มดน้ำแข็งตัวเล็กๆ คนหนึ่งที่ไม่สำคัญอะไร กรุณาเลือกบุคคลอื่นที่เก่งกาจสามารถมากกว่าข้าเถิด” วิโอเรียแสร้งโค้งตัวอย่างนอบน้อม แต่ริมฝีปากแดงของหล่อนแทบจะสะกดกลั้นรอยยิ้มไว้ไม่ได้
“ไม่จริงหรอก หากไม่ใช่เพราะเวทย์มนต์น้ำแข็งของท่านวิโอเรีย ที่ใช้สะกดมังกรจอร์มันการ์ด แอนดิซองจะทำการค้ากับชาติใดได้ ท่านเป็นบุคคลที่สำคัญยิ่งต่ออาณาจักรของเรา” ขุนนางคนหนึ่งเอ่ยขึ้น
“ใช่แล้ว ท่านสิเป็นห่วงผลประโยชน์ของพวกเราอย่างแท้จริง” หญิงชั้นสูงในชุดหรูหราพูดขึ้น
“ใช่แล้ว ท่านต่างหากที่สมกับเป็นเจ้าหญิงแห่งแอนดิซอง” ขุนนางอีกคนหนึ่งกล่าว
“ถ้าเช่นนั้น เราควรมอบตำแหน่งในสภาสูงให้ท่านวิโอเรีย เพื่อที่จะได้มีอำนาจในการค้านตำแหน่งของเจ้าหญิงอลาน่า”
“โอ อย่าเลย ข้าเกรงว่าเจ้าหญิงอลาน่าจะไม่พอใจ แล้วพวกท่านจะพลอยลำบากเพราะข้า” วิโอเรียทำเสียงเศร้า
“ท่านไม่ต้องเป็นกังวลไปหรอก พวกเราทุกคนสนับสนุนท่าน ทั้งสภาวาณิชก็สนับสนุนท่านนางเพียงคนเดียวไม่อาจทัดทานการแต่งตั้งท่านได้หรอก” ขุนนางผู้ใหญ่พูดปลอบ โดยมีเสียงสนับสนุนรอบโต๊ะ
“ถ้าเช่นนั้น ข้าก็คงจำต้องรับหน้าที่นี้ แม้จะรู้ตัวดีว่าไร้ความสามารถ ข้าคงต้องขอคำชี้แนะจากพวกท่านด้วย” วิโอเรียตีหน้าเศร้า
“ไม่ต้องห่วงท่านวิโอเรีย พวกเราจะสนับสนุนท่านเต็มที่” ขุนนางอาวุโสกล่าว
วิโอเรียกล่าวขอบคุณบรรดาขุนนางและเหล่าชนชั้นสูง ทว่าภายในใจของนางนั้นพองโตด้วยความลำพองและเสียงหัวเราะด้วยความสะใจในชัยชนะที่แสนหอมหวานนี้ วันนี้อลาน่าจะต้องมอบแทบเท้าเธอด้วยน้ำตานองหน้าใกล้เข้ามาแล้ว