Chapter 22 เตรียมพร้อมสู่ความเป็นผู้ใหญ่
เมื่อถึงคราวผลัดเปลี่ยนกำลังพลอีกครั้ง ฟูดินันก็ล่วงเข้าฤดูหนาวแล้ว ด้วยความที่ฟูดินันอยู่ทางตอนกลางของทวีป ซ้ำยังอุดมสมบูรณ์ด้วยป่าไม้ อากาศจึงไม่ถึงกับหนาวจัด ทว่าในปีนี้ดูจะอากาศเย็นลงมากกว่าทุกปี ทำให้ชาวฟูดินันต่างพากันสวมเสื้อทับ บ้างก็สวมหมวกผ้าเพื่อไม่ให้ศีรษะเย็นจนเกินไป
ตลอดทางที่เข้าสู่เขตเมือง ชาวฟูดินันต่างก็ออกมาโบกผ้าเป็นการต้อนรับเหล่าทหารที่กำลังกลับจากการสู้รบด้วยความยินดี บ้างก็โผกอดกันด้วยความคิดถึง หลายครอบครัวได้อยู่กันพร้อมหน้าอีกครั้ง แต่ก็มีหลายครอบครัวที่ต้องผิดหวังที่คนที่รักไม่ได้กลับมาด้วย บ้างก็ต้องใจสลายเมื่อได้รับเพียงแค่ร่างไร้วิญญาณของคนที่รัก
อิสฮานยืนหลบอยู่หลังต้นไม้ใหญ่ แอบมองขบวนทหารที่เดินผ่าน เสียงร้องไห้คร่ำครวญถึงคนที่จากไปบาดลึกเข้าไปในจิตใจของเขา ทุกครั้งที่มีการสูญเสียจากสงคราม มันตอกย้ำในใจของเขาเสมอว่าตนเองเป็นต้นเหตุแห่งมหาสงครามนี้ เขากัดริมฝีปากแน่นมองหลาย ๆ ครอบครัวที่กำลังใจสลาย
“ไอ้ซาโลม!!” เสียงตะโกนดังขึ้นก่อนที่อิสฮานจะทันตั้งตัว เขาก็ถูกกระชากคอเหวี่ยงลงกับพื้น เสียงหวีดร้องดังไปทั่วป่า ทหารสมิงหมาป่า(Black Wood Werewolf) จากเผ่าป่าทมิฬนายหนึ่งขึ้นคร่อมเหนือร่างอิสฮาน ใบหน้าของเขามีแผลเป็นยาวคาดตาซ้ายที่ปิดสนิท บ่งบอกว่าเขาได้สูญเสียตาข้างนั้นไปในการสู้รบ มืออันใหญ่โตของเขากดคออิสฮานจนแทบหายใจไม่ออก เขี้ยวขาวยาวแหลมแสยะกว้างพร้อมขู่คำราม
อิสฮานทั้งเจ็บและจุกจากแรงกระแทกจนพูดไม่ออก อารมณ์หลายอย่างผสมปนเป ทั้งกลัวทั้งตื่นตระหนกและสับสน ไม่รู้ว่าความรู้สึกที่เกิดขึ้นเป็นเพราะสถานะถูกเปิดเผยหรือเพราะกำลังจะถูกฆ่า
ก่อนที่กงเล็บของสมิงหมาป่าจะตะปบลงบนหน้าเขา อาลูปัสสัตว์คู่กายของดามิก้าก็พุ่งเข้าใส่คนทั้งคู่จนสมิงหมาป่าต้องผละกระโดดหลบด้วยสัญชาตญาณ ดามิการีบพยุงอิสฮานให้ลุกขึ้น
“เจ้าทำอะไรหน่ะ?!” ดามิก้าหันไปถามนายทหารสมิงด้วยความตกใจ
“เจ้านั่นมันซาโลม ข้าจำกลิ่นพวกมันได้” มนุษย์หมาป่าคำราม เกิดเสียงซุบซิบดังขึ้นรอบบริเวณ บรรดาสมิงจากเผ่าทมิฬเริ่มทำจมูกฟุดฟิดสูดดมกลิ่นในอากาศ บ้างก็เริ่มส่งเสียงดังคำรามทำให้บรรยากาศตึงเครียดขึ้นเรื่อย ๆ
“เหลวไหล นี่อิสฮานเป็นเด็กบ้านบันดารา” ดามิก้าแย้ง
“กลิ่นแบบนี้ไม่ผิดหรอก ข้ารบกับพวกซาโลมมาตั้งเท่าไหร่ ได้กลิ่นพวกมันทุกวันจนจะสำรอกออกมาอยู่แล้ว” มนุษย์หมาป่ากระแทกเสียงท่ามกลางเสียงที่เริ่มดังขึ้นจากบรรดาทหารสมิงเพื่อสนับสนุนคำพูดของเขา