Chapter 21 รัชทายาทองค์ใหม่
ขณะที่คาร์ดินัลมาร์สิลิโอ้กำลังร่างกฎระเบียบการวางตัวของนักบวชในสภาวะสงคราม เสียงเอะอะโวยวายก็ดังขึ้นภายนอกรบกวนสมาธิของคาร์ดินัลจนต้องหยุดมือเงยหน้าขึ้นมองไปทางประตูด้วยความขุ่นใจที่ถูกรบกวน
“ไม่ได้นะขอรับ ท่านจะเข้าไปแบบนี้ไม่ได้”
ปัง!!!
เสียงประตูถูกผลักกระแทกอย่างแรงจนแทบจะหลุดออกจากกรอบ ปรากฎร่างนายทหารวัยฉกรรจ์ในชุดเกราะเต็มยศยืนตระหง่าน อารมณ์คุกรุ่นเกลียวกราดราวพายุหิมะที่ไร้ความปราณีแผ่ไปทั่วห้อง ทำเอามาร์สิลิโอ้ที่ไม่ทันตั้งตัวถึงกับผงะด้วยความตกใจ แต่ยังคงสงวนท่าทีไว้
“ท่านอองเดร” คาร์ดินัล มาร์สิลิโอ้ เอ่ยขึ้นด้วยความไม่แน่ใจ พลางโบกมือให้บรรดานักบวชและเด็กรับใช้ที่วิ่งกรูตามมาข้างหลังเพื่อบรรเทาความตื่นตระหนก เด็กรับใช้โค้งให้ก่อนจะค่อย ๆ ปิดประตูห้อง “เราจำไม่ได้ว่าได้เห็นจดหมายขอนัดพบจากท่าน หวังว่าท่านจะมีเหตุผลสำหรับการ...มาพบ...แบบไม่ได้นัดหมายนี้” มาร์สิลิโอ้จงใจเลือกใช้คำและเว้นระยะเป็นเชิงตำหนินักรบฉกรรจ์
“ท่านส่งเจ้าหญิงไปสนามรบ” อองเดรพูดเสียงเรียบทว่าดวงตานั้นแข็งกร้าวจนสามารถสัมผัสได้ถึงอารมณ์คุกรุ่นอยู่ภายใน
มาร์สิลิโอ้พอจะเดาได้ว่าอองเดรน่าจะมาเพราะเรื่องนี้ แม้จะเตรียมใจอยู่บ้างว่าจะต้องเผชิญหน้ากับนักรบน้ำแข็ง แต่ก็ไม่คิดว่าเขาจะบุกเข้ามาอย่างกระทันหันเช่นนี้
“เราไม่ได้ส่งพระองค์ไป พระองค์ประสงค์ที่จะไปเอง”
“ซึ่งท่านอนุญาต” อองเดรหรี่ตาแคบลงน้ำเสียงราบเรียบ ทว่ามาร์สิลิโอ้กลับไม่รู้สึกว่าบรรยายกาศนั้นสงบราบเรียบเลย
“เราให้ความสำคัญกับความปลอดภัยของพระองค์เป็นอันดับหนึ่ง เราวางกฎปฏิบัติที่เข็มงวดให้กับพระองค์ และพระองค์สามารถปฏิบัติตามข้อแม้ของเราทุกประการ เราจึงไม่สามารถหาข้อขัดขวางใดๆมาหยุดความปรารถนาของพระองค์ได้” มาร์สิลิโอ้ยื่นเอกสารข้อปฏิบัติและหนังสือรับรองความปลอดภัยที่ฟีเลเซียและฟูดินันจะร่วมกันพิทักษ์ดูแลซิสเตอร์อลาน่าอย่างเต็มกำลัง
อองเดรยังคงยืนนิ่งไม่ขยับเพื่อเปิดดูเอกสาร ไม่แม้แต่จะชำเลืองตามองด้วยซ้ำ อันบ่งบอกว่าเขาไม่ให้ค่าเอกสารเหล่านั้นเลย
คาร์ดินัล เห็นดังนั้นก็ประสานมือเข้าด้วยกันเงียบไปครู่หนึ่งก่อนจะเอ่ยขึ้น “หากพระองค์ปรารถนา ก็ไม่มีอะไรหยุดพระองค์ได้ เรื่องนี้ท่านน่าจะทราบดีที่สุด”
อองเดรได้ยินดังนั้นก็ได้แต่ขบกรามแน่น ใช่แล้ว เขารู้ดี ตลอดเวลาที่ผ่านมาเขาไม่เคยหยุดเจ้าหญิงได้เลย พระองค์เป็นเหมือนสายน้ำที่เอ่อล้นตลอดเวลา ไม่ว่าจะหาภาชนะใดมารองรับก็ไม่เคยใหญ่พอที่จะกักเก็บไว้ได้
“อีกอย่าง ซิสเตอร์โรซาน่าก็ไปช่วยดูแลด้วย คงไม่น่ากังวลนัก เรากำชับแล้วว่าถ้าสถานการณ์ไม่น่าไว้ใจให้พาพระองค์กลับทันที”
“นั่นแหละปัญหา” อองเดรหรี่ตาแคบกล่าวเสียงเบาจนแทบจะกระซิบ ซิสเตอร์โรซาน่าคือผู้ที่ทำให้เจ้าหญิงหลงผิดและหมกมุ่นอยู่แต่กับพวกคนยากจน
“ท่านพูดว่าอะไรนะ?” มาร์สิลิโอ้ที่ไม่ทันได้ยินเอ่ยถาม ทว่าอองเดรกลับนิ่งเฉยไม่ตอบใดๆ สายตาจับจ้องอยู่ที่รูปแผนที่บนผนังเหมือนเขากำลังจมดิ่งอยู่กับความคิดของตนเอง