Chapter 20 หนทางใหม่
เวลาย่ำรุ่ง ณ ปลายชะง่อนผาสูงชันเหนือทะเลน้ำแข็ง สายลมเย็นจัดพัดกรรโชกจนร่างของเหล่าทหารยามในชุดเกราะอดสั่นสะท้านไม่ได้ แต่ละนายยืนประจำตามเสากลางลานที่เปิดโล่ง ที่กลางลานมีกระถางคบเพลิงใหญ่ขนาดสองคนโอบตั้งอยู่ ทหารยามสองนายเข็นรถที่บรรทุกไม้หอมมาจนเต็มคันรถก่อนจะจัดเรียงท่อนไม้ลงในกระถางอย่างชำนาญเพราะทำจนเป็นกิจวัตรทุกวัน จากนั้นก็จัดแจงตั้งโต๊ะวางเครื่องหอมและกำยานถาดใหญ่อย่างรวดเร็วให้ทันก่อนแสงแรกจะจับขอบฟ้า เสียงม้าควบและล้อที่บดลงบนถนนยิ่งทำให้เหล่าทหารต้องเร่งมือให้เร็วขึ้น
ทันทีที่รถม้ามาถึง เหล่าทหารก็รีบเอาบันไดมารองที่หน้าประตูรถก่อนจะรีบเปิดประตู หญิงสาวก้าวออกจากรถม้า ทว่าก็ต้องยืนสะท้านห่อตัวในผ้าคลุมขนสัตว์ขมวดคิ้วแน่น
“บ้าจริง!! ทำไมมันหนาวอย่างนี้นะ ถึงฉันจะเป็นแม่มดน้ำแข็ง แต่จู่ ๆ เปิดประตูพรวดพราดแบบนี้ ฉันก็หนาวเป็นนะยะ” วิโอเรียสะบัดเสียงใส่ทหารยามพลางกระชับผ้าคลุมแน่นขึ้นก่อนจะก้าวเดินไปหน้ากระถางใหญ่กลางลาน สายลมเย็นจัดจากทะเลพัดเข้าใส่หญิงสาว ทำให้ต้องออกแรงเดินต้านกระแสลมมากขึ้น นางกำนัลผู้ติดตามถือคทาน้ำแข็งวิ่งตามมาติด ๆ แต่สภาพของนางดูแย่กว่าแม่มดน้ำแข็งหลายเท่า ความเย็นทำให้ใบหน้าของนางซีดจนแทบไม่มีสีเลือด ปากม่วงคล้ำเพราะความหนาว ผมเผ้าดูยุ่งเหยิงไม่รู้ว่าเพราะต้องตื่นแต่เช้าจนไม่มีเวลาทำผมหรือเพราะลมแรงตีจนยุ่งเหยิง นางยื่นคทาให้ด้วยมือที่สั่นเทา วิโอเรียเหลือบมองอย่างสมเพทก่อนจะกลอกตา
“แค่นี้ก็สั่นเป็นเจ้าเข้า นี่เจ้ามาทำงานแค่เดือนเดียวก็ทำท่าเหมือนจะตายแล้ว ข้านี่สิ ทำอย่างนี้ทุกวันมาเป็นสิบปีข้าเบื่อมากกว่าเจ้าเป็นร้อยเท่าและอยากจะหนาวตายมากกว่าเจ้าเป็นพันเท่าด้วย ส่ง คทามาเร็ว!!” พูดจบก็คว้าคทามาจากมือนางกำนัลด้วยความหงุดหงิด เพราะอย่างนี้นางกำนัลข้างกายเธอจึงลาออกเป็นว่าเล่น ไม่เคยมีใครทำงานได้นาน แม้จะจ้างด้วยเงินเดือนสูงลิ่ว แต่ก็ไม่มีใครทนได้สักคน ถ้าเธอลาออกได้บ้างก็คงดี
กิจวัตรประจำวันที่แสนน่าเบื่อ ต้องตื่นตั้งแต่ก่อนดวงอาทิตย์ขึ้น ในขณะที่ทุกคนในแอนดิซองได้ซุกตัวนอนหลับสบายอยู่ในผ้าห่มอุ่น ๆ บนเตียงนุ่ม ๆ แต่เธอกลับต้องฝ่าอากาศหนาวจัดมาร่ายคาถาสะกดมังกรจอร์มันกาน์ดทุกวัน หน้าที่ที่แสนสำคัญ แต่กลับแทบไม่ได้รับเกียรติและการยกย่องอย่างเชื้อพระวงศ์ชั้นสูง เพราะอย่างนี้ไงเล่า เธอถึงต้องต่อสู้เรียกเอาสิทธิ์ที่เธอควรจะได้
วิโอเรียกระชับคทาในมือสูดหายใจเข้าลึกจนเต็มปอดก่อนจะสะบัดผ้าคลุมขนสัตว์ออก กัดฟันแน่นสู้ความหนาวสะท้านที่เข้าจู่โจมกระชากความอบอุ่นออกไปจากร่าง ดวงตาหรี่แคบเพ่งจิตไปยอดคทาไม่สนใจไอเย็นจัดที่บาดผิวกาย ยอดคทาค่อย ๆ เปล่งแสงก่อนจะกลายเป็นสว่างเจิดจ้าทันทีที่หญิงสาวชูคทาขึ้น แสงจากคทาก็พุ่งลงไปจุดไฟในกระถางคบเพลิง เปลวไฟลุกโชติช่วงเริงร่าเป็นเวลาเดียวกับที่แสงทองของดวงอาทิตย์เรืองรองแตะขอบฟ้า ทหารยามรีบยกถาดกำยานเทลงไปในกระถางไฟ ควันหอมพวยพุ่งขึ้นไปในอากาศ ที่ใต้ผิวน้ำทะเลเบื้องล่างเริ่มมีฟองอากาศมากมายผุดขึ้นมาจนเหมือนทะเลกำลังเดือดพล่าน อันเป็นสัญญาณว่าแสงแรกของดวงอาทิตย์ได้ปลุกให้จอร์มันกาน์ดตื่นขึ้นแล้ว วิโอเรียชูคทาขึ้นสุดแขนก่อนจะเริ่มท่องคาถาร่ายมนต์ด้วยภาษาประหลาดที่มีแต่แม่มดเท่านั้นที่เข้าใจ น้ำทะเลเริ่มหมุนวนทำให้เกิดวังน้ำวนขนาดใหญ่แผ่วงกว้างและลึกขึ้นเรื่อย ๆ เกิดคลื่นซัดสาดหินผาเบื้องล่างครั้งแล้วครั้งเล่า เสียงวิโอเรียตะเบ็งดังแข่งกับเสียงเกลียวคลื่นบ้าคลั่งเบื้องล่าง ทันทีที่สิ้นเสียงสุดท้าย วังน้ำวนก็ค่อย ๆ คลายตัวลง กลับกลายเป็นทะเลที่สงบราบเรียบ เหมือนไม่เคยมีเหตุการณ์เมื่อสักครู่มาก่อน
วิโอเรียส่งคทาให้นางกำนัลก่อนจะกระชากผ้าคลุมออกจากมือของนาง
“มัวรออะไรอยู่ละ กลับ!!”
พูดจบก็เดินตรงไปยังรถม้าโดยมีนางกำนัลวิ่งถือคทาตามไปอย่างทุลักทุเล