Chapter 11 กษัตริย์ปีศาจ
รุ่งสางของอาณาจักรฟูดินันในวันนี้ แตกต่างไปจากทุกๆ วัน เพราะยังมีควันไฟจากบ้านเรือนที่โดนเผาบางส่วน ลอยจางๆ ผสมปนเปไปกับไอหมอกของยามเช้า ชาวฟูดินันจากที่ใกล้ไกลหลายร้อยคนต่างก็มาชุมนุมกันที่บริเวณลานกว้างที่มักใช้จัดพิธีฉลองต่างๆ บางคนก็ยังอยู่ในชุดนอน บางคนก็อยู่ในชุดศึกตามแต่จะสามารถหยิบฉวยขึ้นมาแต่งได้ ในมือของแต่ละคนมีอุปกรณ์ต่างๆ ที่พอจะใช้เป็นอาวุธได้ ไม่ว่าจะเป็น มีด ดาบ จอบ คราด ขวาน หรือแม้แต่ท่อนไม้ ทุกคนต่างมองจ้องกลุ่มโจรป่าเบื้องหน้า ที่ล้วนอยู่ในสภาพที่ดูไม่ได้ เพราะบ้างก็หน้าตาบวมปูดจนตาปิดเพราะถูกเหล็กไนของแมลงสกาลิโอบ้างก็เนื้อตัวหนาจนแข็งเหมือนเสาปูน เพราะทั้งตัวมีแต่โคลนพอกหนาหลายนิ้ว จนใครๆ ต่างก็คิดว่าคงต้องใช้ไม้ทุบให้โคลนแตกกว่าจะเอาตัวพวกโจรออกมาจากโคลนหนานั้นได้ ในขณะที่กลุ่มโจรบางส่วนก็เนื้อตัวปูดแดงและมีรอยไหม้รอยเขม่าเต็มตัวไปหมดซึ่งถูกมัดกองรวมกันจนดูเหมือนกองถ่านที่เพิ่งออกจากเตาเผา และยังมีอีกหลายคนที่ร่างกายสะบักสะบอมมีทั้งโคลนสารพัดจนบรรยายไม่ถูกว่าพวกเขาโดนอะไรมาบ้างเมื่อคืนที่ผ่านมา เสียงวิพากษ์วิจารณ์และสาปแช่งบรรดาโจรป่าดังเซ็งแซ่
ที่เบื้องหลังบรรดากลุ่มโจรนั้น กลุ่มเด็กหนุ่มและเด็กชายชาวฟูดินันยืนอยู่ ใบหน้าของแต่ละคนล้วนเต็มไปด้วยความภาคภูมิใจ และฮึกเหิมแม้จะมีบางคนที่บาดเจ็บบ้าง แต่ความภาคภูมิใจที่ได้ปกป้องบ้านเกิดของตนก็ทำให้ลืมความเจ็บไปได้
“ชาวฟูดินัน !” วูจินพูดขึ้น พลางยกมือเป็นสัญญาให้ทุกคนเงียบเสียงลง “เมื่อคืนนี้กลุ่มโจรป่าของฟูมินได้เข้าโจมตีพวกเราโดยไม่ทันได้ตั้งตัว” เสียงโห่ร้องด้วยความไม่พอใจดังขึ้นจากฝูงชน จนวูจินต้องยกมือขึ้นปรามอีกครั้ง
“แน่นอนว่าพวกเราต่างโกรธแค้นเพราะหลายคนต้องสูญเสียทั้งบ้านเรือน ทรัพย์สิน บุคคลอันเป็นที่รักหรือแม้แต่อวัยวะบางส่วนไป เพราะความโหดน่ารักมของกลุ่มกองโจรกลุ่มนี้” เสียงด่าทอจากฝูงชนดังขึ้นมาอีกครั้ง
“แต่วันนี้เรารอดพ้นจากการโจมตี ครั้งใหญ่มาได้ก็เพราะลูกหลานของเรา” วูจินผายมือไปทางกลุ่มเด็กหนุ่มและเด็กชายเบื้องหลังเสียงฮือฮา ซุบซิบดังกระหึ่มไปทั่ว “ลูกหลานฟูดินันเหล่านี้ได้ร่วมแรงกันต่อสู้กับกลุ่มโจรป่าอย่างกล้าหาญ พวกเขาได้ใช้เวลาฝึกซ้อมอย่างหนัก หาวิธีสารพัดเพื่อปกป้องบ้านเกิดของตน ในขณะที่พวกเรากำลังนอนหลับอย่างสบายเด็กๆ เหล่านี้กลับจัดเวรยามคอยเฝ้าระวังภัยให้พวกเรา และนี่ที่อยู่ต่อหน้าพวกเราคือบรรดาโจรป่าที่เด็กๆ เหล่านี้จับตัวได้เมื่อคืน” ทันใดนั้น เสียงปรบมือเป่าปากจากฝูงชนก็ดังขึ้นแทบจะพร้อมกัน ทำเอาบรรดาเด็กหนุ่มพากันยิ้มแก้มปริ
“แม้จะมีโจรป่าบางส่วนหลบหนีไปได้ แต่เด็กๆ เหล่านี้ก็แสดงให้เห็นแล้วว่า พวกเราสามารถปกป้องอาณาจักรของพวกเราได้หากพวกเราร่วมแรงร่วมใจกัน”
“เฮ! เฮ!” ฝูงชนต่างก็ไชโยโห่ร้องเรียกขวัญและกำลังใจให้แก่กันและกัน
“เอาหล่ะ! แต่ก็อย่าได้ประมาทเด็ดขาด เพราะบรรดาโจรป่าและหัวหน้าระดับสูงอย่างพวกฟูมินล้วนแล้วแต่มีฝีมือ พวกเราก็ต้องจัดเวรยามและคอยระมัดระวังกันมากขึ้น ใครที่พอจะจับอาวุธได้ก็มาร่วมกันฝึกซ้อมการใช้อาวุธและกลยุทธต่างๆ ที่ลานประลองแถบถิ่นของเซนทอร์หรือพวกสมิง”
“แล้วพวกโจรพวกนี้ล่ะ ท่านผู้เฒ่า?” เสียงตะโกนถามดังมาจากหนึ่งในผู้ชุมนุม
“ฆ่ามัน! ฆ่ามัน!”
“ลงโทษมัน!”
“ฆ่ามัน! ฆ่ามัน!”
“ขังมันไว้ในถ้ำของแมงมุมพิษ อาลัคเนท (Aracnet) Pro Ex”